استاد مرتضی مطهری در کتاب حق و باطل جملاتی به این مضمون نوشته اند:از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی به او سنگ نمی زند *اما وقتی قطار به راه افتاد سنگباران می شود؟این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که ساکن است مورد احترام است تا ساکت است مورد تعظیم و تبجیل است اما همینکه به راه افتاد و یک قدم برداشت نه تنها کسی کمکش نمیکند ، بلکه سنگ است که بطرف او پرتاب میشود و این نشانه یک جامعه مرده است ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که متکلم هستند نه ساکت، متحرکند نه ساکن، با خبرند نه بی خبرتر.ای معلم تو را سپاس ای آغاز بی پایان ، ای وجود بی کران ، تو را سپاس ای والا مقام ، ای فراتر از کلام، تورا سپاسای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی روزت مبارک...